9.1.13

DÖKÜNTÜ



Sustuğumdan mıdır bilinmez, her şeyi daha net gördüğümün hala farkında değilsin…
Eğer bu bir suçsa, bil ki senin dilinden dökülen her kelime de yalan…
Ucu bucağı olmadan gönderiyorsun olmasını istediklerini…
Öyle bir dökülüyorlar ki, doğru sanıyorum zaman zaman …
İşte o döküntülerin arasında inandırmaya çalışırken kendimi, bir suça esir oluyorum…
Bile bile… Göre göre…
Aramızdaki fark ne biliyor musun?
 Ben suçumun farkındayım, sen ise yalanlarına inanmışsın…
Anlamam zannettiğin her şeyin kimbilir kaçıncı kez dönüş yolundayım…
Her gidişim daha hızlı…
Dönüşlerim farksız…
Öyle net ve kusursuz ki imkansızlığın…
Ve öyle yüzsüz ki umarsızlığın…
Yaşadıkça eksiliyorum…
Yaşandıkça cezamı arttırıyorsun…
Bildiğim halde kabulleniyorum…
Farkında olmadığın için bekliyorum…
Aynı yolları defalarca gidip, geri dönüyorum…
Dönerken, döktüklerini topluyorum…
Duymuyorsun…
İşte ben bu yüzden susuyorum…

Hiç yorum yok: