Bir hainin iki dudagı arasındaydı ömrümün akibeti...
Beni en son gözlerimden öpmüştü ondandı cinayetim...
Yapma deseydim gitmeyecekti belki.. Öpmeseydi ölmeyecektim.. Olmadı... Yanlış tarif edilmişti bize aşk..
Sokaktaki herhangi biri çizmişti yollarımızı sanki.
Gittik...
Güneş hiç bu kadar uzaklaşmamıştı... İhanetin rengi sarıydı...
O bir başkasının baharına dahil oldu, ben ise hain bir ömrün yalnızlarına kaldım... Olmayacak duaların kollarına bıraktım umutlarımı...
Donuk, yabancı ve soğuk her şey... Korktum defalarca yenilmekten...
belki yalancı bir yağmur damlasında ısınıyor katilim...
Kendine yakışan bir durak buldu şimdilik.. Büyük harflerle yazılmış bir son bekliyor dört gözle...
bir arsızlığın pençesinde öldürüyor masumiyetini...
gün geçtikçe buz gibi oluyor içi... Hainliğini keskinleştiriyor...
Öyle bir rolü var ki hayatta, kapanmıyor perdesi kötülüğünün...
Ben ise yalnızlığımı temize çekiyorum o yokken...
Ne kadar mutlu son varsa hayal ettiğim, hepsini bir bir silip, üzerine siyah harflerle bastıra bastıra pişmanlığımı geçiyorum, yitirdiklerim görünmesin diye... Vicdanımdan tiksiniyorum...
Benden gidenlerle ondan aldıklarımı tartıyorum, bir taraf neredeyse boş kalıyor...
Utanıyorum!
Öyle özürler borçluyum ki kendime, toplasam ömrüm kalmaz...
Hiçbir ihanet bu kadar sarı; hiçbir katil onun gibi acımasız olamaz!
Müebbet yaralarım... İzleri derin... Yırtık pırtık cesedim...
Hain bir ömrün ellerinde yitip gittim... Katilim güneşin sarısında kendini kandırırken, ben gecenin simsiyahında aldattım kendimi.
