Beni sevmedigini dusundugum bir anne ve sevmeye omru yetmemis bir babanin cocuguyum ben. Evet cogu zaman bunu dusunurum. Icimde yolculuga ciktigim zamanlarda, ilk bu gercekler karsilar beni... Rehberdir, yonumu gosterir bana... Ilk sagdan sapip kacmaya kalktigim anlar olur bazen... Haritam yoktur cunku hic bir zaman. Butun sapislarim ayni cikmazdan geri doner... Sirf o gercekler yuzunden vazgecmeye kalkarim yolculuktan ama daha da zorlasir isim. Biraz daha sevselerdi derim hep. Biraz daha sevebilselerdi, ne yolculuga cikardim, ne de uzaklasmak isterdim icime dogru... Ne kacislara gerek kalirdi, ne de sapislara... Simdi gazi acip camlari kapamak istegindeyken ruhum, butun gunahlarimin affolmasini istiyorum.
Sevmeyi beceremeyen ile omru yetmeyenin cocugu olarak vedalasacagim icin...
Sevmeyi gosteremeyecek bir anne oldugum icin...
Yaptigim yolculuklarin sonunu getiremedigim icin...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder