Tarafından kandırılışların yıldönümündeyim yine… bir şubat gecesinde kalbimden ağlarken, hatırlıyorum geri dönüşlerini.. yüzleşiyorum… yeniden ve yeniden… asla akıllanmayacağımın resmidir bu… sana eskisinden daha çok inanmış olmam… her yalanında tokatlamakta hayat beni… alışılagelmiş bir oyun gibi artık… beni terk edişlerin… sevmeyişlerin… seviyormuş gibi görünüşlerin…
Her tokadında zamansız bir mevsimden çığlık atıyor tüm geçmişim... sana olan inancımı bir bir götürürken…
Ne yanımda oldun, ne uzağımda… şimdiye dek neredeysen orada kal… bu kadar kandırılmak fazla geldi bana.. okursan bir gün eğer bunları, kaldır başını gökyüzüne… her yağmur, bedduasıdır sana yitirdiklerimin… hisset o damlaları ve pişman ol her yağmurda… ağla sen de... ve ne yaşıyorsan beter ol!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder