Sensiz geçen ilk kandil…
Zorla yedirdiğin, yemediğimiz zaman hüzünlendiğin o susamlı
kandil simitleri yok artık…
Olsa da senin elinden yemeyince o kadar anlamsız ki…
Ne zaman görsem, sen kokarlar hala…
Giderken onları da yanına almışsın sanki…
Aslında çok şey seninle birlikte gitmiş…
Ya da sen varsın diye bizimlelermiş…
Ardından bıraktığın kocaman boşluğa dalıp dalıp gidiyoruz
şimdi..
Bir sürü özlem, bütün keşkeler hücumda…
Keşke daha çok sarılsaydım, daha çok yatsaydım dizinde…
Keşke daha bir çekseydim kokunu içime…
Gittiğin yerlere birazcık götürdüysen yanında beni,
Seni buralarda çok özlediğimi bil…
Yokluğun öyle zor, öyle soğuk ki…
Ne eskisi gibi olabildi gökyüzü, ne de o şarkıyı duyabildim
bir daha…
Sen gittiğinden beri yağmurum hiç dinmedi…
Kimse sana benzeyemedi…
Hiçbir sarılma seninkinin yerine geçemedi…
Bütün masallara küsüm şimdi…
Ve hiç kandil simidi yemedim…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder