Beni sevmeyi beceremedin…
Kimbilir… Sevmek istemedin belki de…
Biliyor musun sevgilim?
Sırf senin yerine de sevebilmek için bizi, kendimden vazgeçebilirdim…
O kadar bekledim, o kadar gözledim ki gelişini, senden başka yer bilmez oldu sessizliğim…
Dua etmeyi öğrendim…
Dalıp dalıp uzaklara gitmeyi…
Bastığın yerlerden yürümeyi…
Seni ararken, kendimi kaybetmeyi…
Sessiz durup kan ağlarken içim, yalandan gülümsemeyi…
Sana cümleler verdim bakmadan yüzlerine geri çevirdiğin…
Ağlattın, sildin sayfalardan…
Kırdın kalemimi…
Satır satır vazgeçtin…
Bazen tamamen gittiğini sanırken, geçerken uğrayışların oldu…
Kısaydı bu ugramalar… Bir parmak an çalmaktı aşkıma…
Bir görünüp bir kaybolmalarındı…
Kabullenmedin… Öğrenemedin…
Bir köşesinde durmama izin verdiğin hayatından gitmeliydim…
Sen beni itip dururken o en bilinmez yerlerine, ben senin bir soluk alıp verişin kadardım…
Öyle küçülmüş, öyle yok olmuş…
Yalnızlığımdın artık, en “sen”siz, en “ses”siz…
Bir “her şey”den vazgeçişe ihtiyaç vardı…
Çünkü, senin gitmiş aşklara yazılmış hediyelerin, benimse giderken sana miras bırakacağım cümlelerim vardı…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder