DOLUNAY

Sesini yükseltmeye başlamıştı yine dolunay. Tüm lekelerini sergiliyordu yüzleşmelerimin.  Büyümüştü gerçeklerin arasından ve duruyordu tam karşımda gecenin derinlerinde. “Yaz”dı önce.. Büyüsü alıp götürüyordu puslu kollarıyla sarmalayıp maviliklere. Söylediği bütün şarkılar unutulmaz melodilerimdi, ezberimdeydi bende kaldığı günden beri.. Sislerin arasından gizlenen bu ilk yaz izliyordu gerçeklerimi ve gülüyordu halime. Ben şarkımı söyledim. Dağıttı sislerini dolunay. Sustuk yıldızlar kadar. O koca karanlıkta sadece ikimiz vardık artık. Ben ve dolunay..

Gerçekler kadar soğuk ve sessizdi gece. Gece kadar sessizdi ışıklar.. Bana baktı. Saklamaya çalıştığım bütün gerçekleri bir bir yüzüme çarptı. Sessizliğin bütün çığlıklarını üzerime fırlattı. Her çığlık başka bir gerçekti geçmişten gelen. Başka bir hatırlanması gereken. Yüzleşirken yitirdiğim gerçeklerimle, beni seyrediyordu dolunay, yıldızlar ve gece.. Bıraktı beni.. Ararken kendimi ıssız yollarında yalanların, bir şarkı başladı. Bildiğim, yitirdiğim, ama ilk kez dinlediğim. Tüm sözleri, nakaratıydı sessizliğimin..

Kıştı artık. Şarkı bitti, yıldızlar belirdi.. Dolunay ışıklarını kapattı

İpek Sindel