puslu bir eylül gecesinden ertesi sabaha geçişlerdeydik…
dumanlı ve hoş kokulu bir karanlıkta söylendi, gözlerimle gözlerinin buluştuğu masalın ilk bir varmış bir yokmuşları…
gözlerin bir intiharın ardından yapılan ilk müdahaleydi…
bundan sonrası hastaya kalmıştı…
keşke sadece bakıyor olsaydın diye düşündüm bir an…
o koca bir hayat gizlemişliğin yok muydu…
her bakışında içim biraz daha eksiliyordu…
Gece gibiydin…
seni seyre dalarken, gördüğüm bütün rüyalar aklımda kalıyordu…
saplanıp benliğimin en ücra köşelerine, içimde duruyordu…
gözlerin intihara teşebbüsümdü…
gözlerin gözlerime her değdiğinde, daha çok teslim oluyordum…
bütün kalelerimi kaybederken bir bir, bildik bir bestedeydi savunmasızlığım…
bir cinayet, bir savaştı bakışmalarımız…
puslu bir eylül gecesinden aydınlığa geçmişti masalımız…
gece pes etmişti…
gözlerinse hala masal anlatır gibiydi…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder